Vilborg Ólafsdóttir

Meðal þess sem er horfið er röddin þín. Loftið sem barst upp barkann og lék á strengina þína. 

Ég veit alveg hvar þú liggur, hvernig þú snýrð. Ég veit í hvaða fötum þú ert ennþá og hvernig kragi er á kjólnum þínum. Ég veit hvernig hendurnar þínar snertast. Ég veit hvernig hárið á þér er, því nú breytist ekkert framar. Ég veit hvernig kistan leit út og blómakransinn sem ég bar út úr kirkjunni en ég veit ekki lengur hvar þú ert og ég get aldrei fundið þig aftur. 

Mér finnst dauðinn hafa afhjúpað á mjög ósmekklegan hátt allar þverstæður og mótsagnir lífsins. Eins og pilsinu hafi verið kippt af því í einum rykk og það standi allsbert eftir með glansandi æðahnúta og skyrhvíta appelsínuhúð. Kiðfætt og innskeift, á skyrtunni að ofan, bert að neðan, með rysjótt skapahár. Með skakka skotthúfu og fjólubláar kinnar, eins og sauðfjárbóndi á þorrablóti sem hefur gert eitthvað ömurlegt af sér, eitthvað ófyrirgefanlegt. Mér finnst lífið, þessi hlægilega fígúra, vera hryllilega ljótt. Mér þykir svo vænt um það að það er sárt og á sama tíma langar mig að meiða það. Mig langar að standa yfir því, liggjandi í drullusvaði og sparka þangað til það stendur ekki upp framar. 

Ég var ekki tilbúin. Mér finnst ég hafa verið svikin og mér finnst þú líka hafa verið svikin. Þú værir sammála mér. Þú myndir líka öskra yfir óréttlætinu og slá í borðið. Sögur enda ekki í miðjunni, þeim lýkur ekki í miðri bók! Lífið er að gera sig að fífli, finnst mér. Ég öskra í hljóði því ég vil ekki vekja börnin mín. Ég vil ekki hræða þau. Ég þrái að geta öskrað djúpt, úr iðrum jarðar, eins og ég gerði kvöldið sem ég fékk fréttirnar af því að þú værir dáin, bara nýdáin. Ég rétt missti af þér. Ég var ekki tilbúin og núna finnst mér ég eiga inni eitt faðmlag, eitt hláturskast enn og svo kveðjustund þar sem þú opnar að minnsta kosti augun þegar ég snerti þig. Tíminn hefur ekki liðið síðan ég kvaddi þig síðast fyrir örfáum vikum, stuttu fyrir dauða þinn, hann hefur tekið heljarstökk ofan í hyldjúpa gjá.

Ég öskraði á leiðinni til vinkonu okkar, að bera áfram fréttirnar eins hratt og mögulegt væri. Ég ætlaði ekki að öskra, ég ætlaði ekki neitt, öskrið kom bara úr undirdjúpunum og notaði mig sem hljóðfæri. Kannski var þetta eins og þegar jarðskjálfti opnar sprungu í jarðskorpuna og kvikan brýst upp á yfirborðið. Líklega býr þetta öskur alltaf inni í mér. Kannski er það alltaf þarna, rétt undir yfirborðinu á okkur öllum.

Ég skil ekki samhengið á milli dauða þíns og náttúrunnar. Ég skil ekki af hverju dauði þinn er eins og grundvallarbreyting á landslaginu. Fjöllin eru á sínum stað, jöklarnir eru þar sem þeir voru. Í vetrarbyrjun snjóar í fjöll, svo á jörðu niðri. Tré fella lauf og breiða svo úr nýjum, standa þarna nokkuð stöðug, vagga sér í rokinu. Firðir eru áfram firðir, dalir eru dalir, ár eru ár, nes eru nes, eyjur eru eyjur og þú varst hluti af þessu öllu saman fyrir svo stuttu. Nú ertu það ekki lengur nema í allt öðru samhengi. Núna ertu náttúran. Allt er eins og það var. Allt er gjörbreytt. 

Vikurnar frá því þú fórst hafa orðið að mánuðum. Ég sé ekki fegurðina í sorginni. Sársaukinn gerir mig þreytta og grimma. Ég sé ekki fegurðina í sorginni, ekki í dag. Ég hvessi mig við börnin mín og skipa manninum mínum fyrir, höst, hrá og annaðhvort galtóm eða yfirfull. Það er ekkert pláss fyrir annað en tómið. Ég maurast um ofan á mold og grjóti ásamt öðrum dýrum án þess að hafa neinn sérstakan áhuga á því. Ég sé hvorki tilgang né tilgangsleysi. Mér finnst þetta ósmekklegt. Ólystugt.

Fyrstu nóttina eftir að þú dóst lá maðurinn minn með mig í fanginu, hélt þétt utan um mig báðum örmum. Ég bað hann að segja mér frá tímanum og alheiminum. Ég fann brjóstið hans titra við bakið á mér við djúpa röddina og hlýjan andardrátt hans í hárinu. Hann sagði mér að alheimurinn væri þrátt fyrir allan sinn tíma ennþá á frumstigum bernskunnar. Hann líkti manneskjum við öreindir sem stoppa svo stutt að þær brjóta náttúrulögmálið um að ekkert geti orðið til úr engu. Hann talaði rólega og hélt áfram að tala þangað til ég sofnaði.  

Það rigndi allt þetta sumar. Rétt stytti upp meðan við sungum yfir þér í kirkju en rigningin var byrjuð aftur þegar við gengum út úr kirkjugarðinum, aftur í bílana okkar til að keyra í erfidrykkjuna. Þá var ekkert mál að hitta gamlar sameiginlegar vinkonur, spyrja frétta, brosa og hlæja. Stuttu áður hafði ég grátið úr mér augun, látlaust, frá því ég settist niður í kirkjunni þangað til athöfninni lauk. Ég hafði skilið það fullkomlega að þú varst farin. Suma daga skil ég það, aðra daga alls ekki. 

Ég tala aldrei við þig í huganum. Mig dreymir þig ekki og þú birtist mér ekki. Mér var þægð í því að hugsa að þú værir hætt að vera til, algjörlega. Ljósin þín væru slokknuð og að þú kæmir ekki aftur, hvorki í draumi né einhvers konar annarsheims vitjun. Mér fannst líka betra að hugsa sem svo að þú værir ekki til í einhverri annarri vídd. Ég gat ekki hugsað mér að þú ættir þér framhaldslíf, enda grunaði mig að þú værir þá brjáluð þar yfir þessum örlögum. Mig langaði ekki að ímynda mér að þú hefðir öðlast æðri skilning sem kæmi í veg fyrir að þú grétir eða barmaðir þér yfir því að vera núna dáin, burt frá öllu saman, í miðri sýningu, með fullt eftir, rétt ókomin heim. Ég vildi ekki sjá það að þú hefðir nú öðlast einhvern innri frið sem var ekki í boði í jarðlífinu. Ég gat enda ekki hugsað mér meiri frið en að vera bara slökkt. Kertalogi blaktir við minnsta andvara. Nú er ég að hugsa um hvort ég muni endurmeta þessa hugmynd mína. Hvort ég muni vilja særa þig fram, kalla á þig, biðja til þín, tala við þig, biðja um að fá að dreyma þig. Það getur vel verið að það komi að því. En núna ertu bara liðin. Hvergi. Hætt. Búin. Varst en ert ekki lengur.

Fyrst hugsaði ég um allt sem ég á sem þú hafðir á einhvern hátt snert eða verið með í. Myndir sem þú gafst mér á veggjunum, fötin sem ég keypti og þú varst með í búðinni, sokkarnir sem þú prjónaðir handa mér, sólgleraugun sem ég var með þegar ég heimsótti þig síðast. Núna hugsa ég um allt sem er að verða til sem þú munt aldrei sjá eða upplifa. Ný tegund af nammi, ný stríð og byltingar, sonur minn. 

Ég spila í huganum vissa hluti aftur og aftur sem tengjast þér. Í hvert sinn sem ég mála á mér augun man ég eftir því að önnur vinkona hrósaði mér fyrir hvernig ég gerði það, þá vorum við heima hjá þér. Í hvert sinn sem ég ber á mig visst krem segir þú mér frá einhverri snyrtivöru sem foreldrar fyrrverandi kærastans þíns gáfu þér í jólagjöf. Alltaf sama ómerkilega sagan. Og næstum á hverjum degi allt þetta fyrsta ár eftir dauða þinn, oft upp úr þurru, segir sameiginleg vinkona okkar mér að þú sért dáin. Hún nefnir nafnið þitt og segir mér svo aftur að þú sért dáin.  

Ég skil það ekki ennþá. Ég veit að það er þannig. Ég skil það ekki ennþá. Ég skil ekki hvernig það gat verið ein andrá og allt var eins og það var og hvernig það gat verið önnur andrá og þá var allt breytt. Ég veit að þetta er hið hversdagslegasta og eðlilegasta við tilvist okkar, við fæðumst, hún hefst, við deyjum, henni lýkur. En ég skil það ekki ennþá. Hvert fórstu?

Ég geri tilraun til að lýsa þessari grundvallarbreytingu sem hefur orðið á öllu, með líkingu. Ég líki þér við fjall og dauða þínum við það að vakna upp einn daginn við að fjall sé horfið úr landslaginu og að nú þurfi maður að átta sig á ferðum sínum yfir landið á nýjan leik. Á að byggja brú yfir gjánna sem myndaðist? Á að taka krók framhjá henni? Smám saman fara að vaxa í henni tré og gras. Smám saman verður hún hluti af náttúrunni. Smám saman verður hún falleg og smám saman hefur maður vanist henni á sinni dags daglegu leið. Ég reyni að segja frá þessu, að ég upplifi fæðingu barns á sama hátt. Að það sé eins og að vakna einn daginn við að fjall hafi sprottið upp í bakgarðinum hjá manni. Þá þarf að ákveða hvort það eigi að bora göng, hvort það eigi að ganga yfir fjallið, leggja veg eða fara í kringum það. Smám saman verður það hluti af ferðalaginu. Nú er ég með nýja gjá, sem er enn eins og gígur, og glænýtt fjall. Ég á fullt í fangi með að finna út úr ferðum mínum.

Ég upplifi sorgina eftir þér sem hreina og ekki flókna. Samband okkar var ekki flókið. Ég fagnaði því að eiga þig að, þú fagnaðir því að eiga mig að. Við hittumst eins oft og við gátum. Mér þótti innilega vænt um þig og þér þótti innilega vænt um mig. Ég þarf ekki að gera neitt upp, ég þarf bara að gráta mjög mikið. Fyrstu jólin eftir að þú dóst fæddi ég barn. Son minn sem þú munt aldrei sjá og aldrei kynnast. Eldri sonur minn man enn eftir þér. Ég tala oft um þig, hann veit að þú ert dáin og að ég sakna þín. Sá litli verður eins árs eftir nokkra daga og þessi jól finn ég meira fyrir því að þú ert ekki hér. Öll jól frá því að við vorum stelpur höfum við hist, glaðst yfir að þekkjast, þakkað hvor annarri fyrir árið sem var að líða, óskað hvor annarri alls hins besta á því nýja. Þetta ár sem er að klárast er fyrsta árið sem við eignuðumst engar nýjar minningar saman.

Ég hafna þessari staðreynd. Þetta er reyndar ekki staðreynd, þetta er reikningsdæmi sem gengur ekki upp. Sjálfur veruleikinn er veruleikafirrtur. Það er ekki satt að þú andir ekki lengur. Þú ert í öðru landi. Það er rugl að blóðið í þér renni ekki lengur, það er fullkomlega fjarstæðukennt. Þú ert í alvörunni í öðru landi. Ég mundi hlæja að þessu ef þetta væri ekki svona pirrandi. Þetta rugl, þessi vitleysa. Til fjandans með þetta bull.

Mæður okkar sendu okkur í sunnudagaskóla og fundi hjá Kristilegu félagi ungra kvenna. Við fórum þangað saman og fengum stimpil í kort. Mér fannst það gaman og ég veit að þér fannst það gaman líka. Við gengum saman á fundarstaðinn og fengum stundum bland í poka á leiðinni heim hjá konunni sem taldi hvern einasta mola ofan í pokann og sagði alltaf: „Rétt skal vera rétt“. Umsjónarmaður í félaginu spurði okkur hvort við værum systur! Okkur fannst það fáránlegt, við svona ólíkar. Nei! sögðum við einum rómi. Þá spurði hann hvort við værum tvíburar! Okkur fannst það ótrúlega vitlaust! Auðvitað ekki!!! Þótt feður okkar hétu sama nafni og við værum alltaf saman. Við vorum ekki tvíburar en þú varst samt systir mín í anda. Þú fannst alltaf upp á einhverju sniðugu. Spilastundir, ferðalög, sumarbúðir, göngutúrar. Þú skipulagðir og bauðst mér með. Og ef líf mitt var auðugra með þér, þá er það fátækara án þín. Svona eru staðreyndirnar. Þetta er reikningsdæmi sem gengur fullkomlega upp. 

Nú er liðið nærri eitt og hálft ár frá því að þú dóst og í nótt dreymdi mig þig í fyrsta sinn. Þú varst að ferðast um ókunnug lönd sem litu þó að mörgu leyti út eins og Ísland, samt fegurri á einhvern hátt. Þú sagðist aldrei ætla að koma aftur til Íslands en ég trúði þér þegar þú sagðist hafa fundið eitthvað annað svo miklu, miklu betra. Ég skildi að það var satt. Ég var pínu feimin við þig. Þú leist svo vel út, eins og þú gerðir reyndar alltaf á meðan þú lifðir, en þú varst líka orðin svo veraldarvön. Svo þroskuð, og á einhvern góðan og yfirvegaðan hátt langt yfir mig hafin. Mér leið eins og þú hefðir tekið fram úr mér, höndlað eitthvað sem ég gæti ekki ennþá skilið – ef mér auðnaðist það þá nokkurn tímann. Þú varst falleg sem fyrr og mikil ró yfir þér og viskan streymdi frá þér. Það var svo gott að sjá þig aftur. 

Eftir að mig dreymdi þig finnst mér við stundum vera í sambandi. Stundum ávarpa ég þig í einrúmi. Ég kalla þig stundum til þegar mikið liggur við, þegar ég óska einhvers heitt eða þegar mig vantar góð ráð. Ég vil hafa þig með, lifandi í lífi mínu, ég held að ég ráði því hvort það sé þannig eða ekki. Ég er hætt að trúa því að þú sért ekki lengur inni í myndinni. 

Ég kemst ekki hjá því að finnast veröldin vera verri en hún var. Hvernig sem ég hugsa það kemst ég ekki undan því. Það er staðreynd. Veröldin var eins og hún var, þú varst í henni, ég vissi hvar þú varst, við gátum talað saman. Nú ertu ekki lengur til og þar af leiðir að veröldin er verri en hún var. Enginn í veröldinni fær lengur að heyra þig hlæja. 

Þegar við vorum ennþá bara börn vaknaði ég einu sinni við þig grátandi. Þú hafðir nýlega misst manneskju sem var þér mjög nákomin. Þessa nótt saknaðirðu hennar sárlega og ég reyndi að hugga þig. Núna, núna fyrst, get ég skilið brotabrot af því sem bærðist innra með þér þá nótt. Af hverju þurfti dauða þinn til að dýpka skilning minn? Ég veit hvað það er að syrgja. Nú hef ég líka misst. Ég skil söknuðinn. Það sama gerðist þegar ég eignaðist barn í fyrsta sinn, þá skildi ég hvað vinkonur mínar höfðu gengið í gegnum, þú þar á meðal. Þá skildi ég loksins í raun og veru hvað þær höfðu gengið í gegnum og þá skildi ég líka hvað ég hafði skilið lítið áður. Mér finnst svo ósanngjarnt að einmitt þú þyrftir að deyja til að ég skildi hvað það er að missa. Ég hefði svo gjarnan viljað deila þessum skilningi með þér, vitra vinkona. Hvað sorgin getur verið djúp og marglit og marglaga. Ég hefði viljað skilja það með þér. Ég hefði viljað skilja þig betur. 

Ég hlæ lengur núna. Ef ég þarf að hlæja, hlæ ég þangað til ég lyppast niður og get varla meir, finn til í magavöðvunum og næ varla andanum. Ég geri í því að láta hláturinn endast, rifja upp það sem var fyndið, bið manninn minn um að leika mig aftur. Það minnir mig á þig. Þú hlóst alltaf þannig, í hvert einasta sinn. Þegar ég sé þig fyrir mér, sé ég þig styðja þig við mömmu þína til að þið dettið ekki í gólfið af óstöðvandi hlátri. Við annað dauðsfall í fjölskyldunni þinni fylltist heimili þitt af fólki. Við vinkonur þínar komum til þín, sátum hjá þér, skildum ekkert en fundum til með þér. Einn frændinn óskaði þér óvart til hamingju í stað þess að votta þér samúð sína. Við hlógum að þessu. Þú hlóst alltaf svo innilega og það geri ég líka núna. Núna velti ég því fyrir mér hvort þú hafir alltaf hlegið svona af því að þú vissir svo vel hvað lífið er viðkvæmt. Enginn vissi það betur en þú. Þú vissir þetta löngu á undan mér, næstum allt þitt líf skildir þú þetta sem ég hef fyrst núna fengið að upplifa. Allt tekur enda.

Mér finnst svo vond tilhugsun að því lengur sem ég lifi þeim mun fleiri munu deyja. Ég veit ekki hver það verður næst. Bara að það verður einhver, kannski ég sjálf á undan hinum. Ég gríp andann á lofti yfir kæruleysinu í mér, að búa til líf. Ég bjó til líf, ég veit að það mun enda.

Nú velti ég því stundum fyrir mér hvort sonur minn sé ofinn úr sorginni. Hvort einn strengur í hans lífsvef sé sorgin og söknuðurinn eftir þér. Ég minnist þess hvernig bústaðurinn hans innra með mér dróst saman dagana eftir að þú dóst. Ég kann engar skýringar á því. Kannski eru þetta eðlileg streituviðbrögð við áfalli. Kannski var það vegna plássleysis, vegna tómarúmsins sem fyllti mig. En ég hugsa stundum um hann og sorgina í sömu andrá. 

Ég er einmana og þreytt á þessu ástandi. Þessu hvarfi. Það eru fleiri sem sakna þín. Fleiri sem sakna þín sárt. Fleiri en ég sem máttu ekki missa þig en misstu þig samt. Við höfum orð á söknuðinum, missinum og sorginni. Segjum frá því að við söknum þín en ég er ekki viss um að það séu til orð yfir þetta ástand. Það er eitt að skrifa um sorgina, annað að tala um hana, hún er ekki umræðuefni. Það er ekkert hægt að segja sem skilst. Samræður um dauðann eru um bláinn og ekkert og engin orð ná utan um ástandið. Þetta er einmanaleg ferð þótt við séum öll á sama ferðalagi. Áfram með lífið án þín. 

Áfram og áfram og áfram. Mánuðir, dagar, ár, klukkustundir, fæðingar, ferðalög, frí og fréttir. Mér finnst ég vera stödd í lest sem brunar áfram og mér finnst við hafa þurft að skilja við þig á brautarpalli sem við snúum aldrei aftur til. Ekki langaði mig að halda áfram á ferðalagi þar sem þú varst ekki með, ég sá það aldrei fyrir, en ég hef ekkert val, þeytist áfram þótt allt innra með mér vilji nauðhemla. Ég sá fyrir mér framtíð, ég tók henni sem gefinni, þar sem þú varst hluti af heiminum og einhvern tímann myndum við gera eitt og annað og hitt og þetta. Nú er eins og einhver hafi ritskoðað framtíðarsýnina, rifið margar blaðsíður úr og krotað yfir með stórum svörtum tússlit sem lekur í gegnum blaðsíðurnar og gerir gat á þær. Handritið er ónýtt og ég hef mig ekki í að skrifa nýtt.

Hvernig gastu orðið og hvernig gastu horfið? Hvernig gastu orðið vinkona mín? Ég sem var svo leiðinleg við þig þarna fyrst. Þú varst svo óvenjulega gáfuð og góðhjörtuð. Mér þótti svo innilega vænt um þig. Þú hlóst alltaf bara að því, í mörg ár, að ég skyldi fyrst hafa hafnað þér með orðunum: „Mamma sagði að ég mætti ekki leika við börn með svona gular tennur.“ Þú reyndir að fá mig til að hlæja með þér og ég hló líka, hristi hausinn yfir vitleysunni og skammaðist mín. Þú varst ekkert með gular tennur. Stundum sit ég heima hjá þér í huganum. Við eldhúsborðið. Við borðum ristað brauð með smjöri og osti og drekkum Melroses te. Úti er snjór og frost, það er alltaf fallegt úti og bjart í eldhúsinu. Við erum rjóðar og kaldar í kinnunum, búnar að vera úti að leika okkur. Minningin yljar mér, huggar mig þar sem ég sit núna, ein í eldhúsinu heima hjá mér og sakna þín.

Einhver sagði mér fyrir löngu að sorgarferli væri tveggja ára ferðalag, þangað til allt yrði bærilegt á ný. Ég á enn eftir að sannreyna það, stundum er allt bærilegt nú þegar og svo grunar mig að sorgin muni fylgja mér ævina á enda. Engu að síður veit ég hvar ég er stödd. Ég er rúmlega hálfnuð með árin tvö. Sorgin stingur mig stundum fyrirvaralaust í hjartað. Stundum er hún eins og teppi yfir sólinni. Stundum finn ég ekkert fyrir henni. Stundum finnst mér hún hafa gefið mér eitthvað stórkostlegt, nýja sýn, meira æðruleysi, meira líf. Ég hjóla oft í vinnuna. Það er erfiðast að hjóla upp langa brekku en hún er það besta við ferðina samt, hún gefur mér mest til baka. Ég hugsa stundum að þannig sé það líka með það sem er erfiðast, að það gefi manni mest. Ég hefði samt ekki viljað missa þig fyrir neitt af þessu. 

Þegar við vorum ennþá litlar stelpur leið yfir þig og þú fórst á spítala. Þetta var um kvöld. Ég lá uppi á skúr í snjókomunni. Lá og leyfði snjókornum að falla framan í mig úr bleiku myrkrinu og bráðna á heitu andlitinu þegar ég heyrði í sjúkrabíl. Eftir á finnst mér eins og ég hafi vitað að sjúkrabíllinn átti erindi við þig. Mér finnst eins og að ég hafi vitað að sírenurnar sem hreyfðu við andrúmsloftinu og bylgjuðu kyrrðina í kringum mig hafi hljómað vegna þín. Eins og þegar þú varst þegar dáin og vinkona okkar vildi fá að koma til mín seint um kvöld. Ég vissi að eitthvað hafði komið fyrir þig, ég fór meira að segja fram úr herberginu þar sem ég lá hjá sofnandi syni okkar og sagði manninum mínum að ég héldi að eitthvað hefði komið fyrir þig. Samt ríghélt ég á sama tíma í þá hugsun að eitthvað, bara eitthvað allt annað, væri erindið. Jafnvel þótt ég hafi séð að þau hafi verið að gráta þegar þau gengu hægt upp stigann til mín. Ég bauð þeim vatn að drekka og spurði vísvitandi ekki hvort eitthvað hefði gerst. Ég beið með það í lengstu, lengstu lög að fá fréttirnar. 

Kannski seinkaði sorgarferlinu hjá mér við það að eignast yngri son minn. Mér finnst ég allavega aldrei hafa saknað þín eins mikið og núna. Ég er alltaf að hugsa um þig. Það er svo oft sem ég heyri lög í útvarpinu sem minna mig á þig. Allur níundi áratugurinn í tónlist minnir mig á þig. Á þig í unglingaherberginu þínu, að teikna. Drauma okkar um framtíðina. Hvernig allt yrði þegar við yrðum eldri, yrðum fullorðnar. Nú er vinkona okkar, sem var alltaf ári yngri en við, orðin ári eldri en þú. Fyrst eftir að þú dóst fannst mér eins og saga þín hefði verið stytt, þú hefðir verið svikin um allt sem var eftir, en núna lít ég öðrum augum á málið. Núna finnst mér að á hverri stundu lífsins séum við fullskapaðar, tilbúnar til að deyja. 

Ég lít unglingsstúlkur öðrum augum núna, ég sé að þær eru fullmótaðar, ekki á leiðinni að verða eitthvað annað. Í minni mínu sé ég okkur, fullkomnar unglingsstúlkur, að dreyma um framtíðina, allt sem biði, hvað við hlökkuðum til að verða fullorðnar. Nú sé ég að við verðum aldrei fullorðnar, við vorum tilbúnar þá, þú varst fullmótuð þegar þú dóst og ég er tilbúin á þessari stundu. Við vorum alltaf fullskapaðar, á öllum skeiðum, tilbúnar að taka næsta skref og nú höfum við báðar gert það. Ég á sama sviði, þú á öðru. 

Í dag eru akkúrat tvö ár síðan þú dóst. Örlítið lengra síðan við kvöddumst í síðasta sinn, sennilega með óskum um að sjást aftur fljótlega. Dagurinn byrjar, nú eins og þá, á venjulegum nótum. Ég geri hafragraut fyrir mig og fjölskylduna, sem hefur stækkað um einn síðan þá. Litli maðurinn sem þú vissir aldrei af er orðinn stærri og gerir háværar kröfur til mín. Ég hita mér te og reyni að hrista af mér óþægileg samskipti sem áttu sér stað í draumalífinu. Ég á mér einskis ills von, eins og þá. Ég vissi ekki að dagurinn fyrir tveimur árum myndi bera í skauti sér dauða þinn. Það væri líka illa lifað að byrja hvern dag í ótta um hver gæti dáið þann daginn. Við vitum öll að tími okkar og allra sem við elskum er afmarkaður. Það er óþarfi að gera of mikið úr því en líklega förum við á mis við eitthvað ef við reynum ekki að taka það með í reikninginn þegar við veljum hvernig við heilsumst og kveðjumst í hversdeginum.